Hep yarım bırakılmışlıklar vardır ya hayatta

Yıllar sonra hatırlanıp keşkeler bırakan ardında

Geriye dönülemez zamanların hırçınlığıyla

Soğuk sularla mücadelemizde tam karşımızda

Susma zamanıymış şimdi, duyduklarını söylememe

Acıları unutma, kederleri sindirme zamanı.

Hani bazen durur ya zaman yani sen öyle hissedersin

Ne öncesi vardır ne sonrası yaşamın

Ceviz ağacının gölgesinde uyuduğun günlerle

Kekiklerin kokusunu içine çekerek gezindiğin ormanlarda

Elini tuttuğun yağmur damlasının ve

Söylediğin hasret türkülerinin zamanlarıymış o zaman.

Hüznün yüzünü eylüle benzeten şairlerle

Yağmurun ellerini küçücük gösteren bestekarlarla

Sevmeyi çukurdaki çamura benzeten yazarlarla

Lale devrini bize yaşatan ses sanatkarlarıyla

Tamamlanamamış hayatı bitirmeye gelmişiz şimdi.

Biz kenara çekilip yol verdikçe

Arkası gelmemiş meğer yol vermelerimizin

Biz yüz vermişiz onlar astarını bol bulmuş

Biz satın alırken onlar bizi terzi yapmış

Issız köşelerdeki çay bahçelerini kendimize mekan edinirken

Kalabalık gelmiş bizi yerimizden etmiş.

Altın yaprak yaptığımız her günün sayfasını

Koparmaya kıyamayan yüreğimize dokunmuşuz.

Kızılca kıyametler kopardığımız değerlerimizi

El oğlu sahiplenmiş birden

Bizim evladımız sandığımız, meğer başkalarına aitmiş

Ya da yine sıkı sıkıya bağlandığımız malımızı

Götürememişiz çıktığımız yolculuklara

Ağır gelmiş, omuzlarımızı eğmiş, terletmiş bizi.

Adına yaşamak demişiz sabrın, kederin, acının

Biz geçer diye bekledikçe sonu gelmeyen neyin ne olduğunu

Bilmediğimiz mayınlara basarken ayaklarımız yerden kesilmiş.

Beyaz bulutlarla devam eden dostluğu bulma zamanını yaşamışız.

Sonunda mutluluk oyunları sonuç verdiğinde gülmüşüz.

Herkesi yanımızda görmüşüz… hep bunu temenni ederek…